Na de Tweede Wereldoorlog werden mensen uit Nederlands-Indie niet altijd goed ontvangen in Nederland. Er was veel verwarring wie waar vandaan kwam en ook hoe je mensen dan moest aanspreken. Lees het onderstaande interview met Marion Bloem, en ga daarna door met de opdrachten.
Twee vrouwen in woonoord Lunetten, 1988. Nationaal Archief.
” Indonesië werd in 1949 onafhankelijk en rond die tijd kwamen zo’n 330.000 Indo-Europeanen naar Nederland, die voortaan Indische Nederlanders heetten of nog steeds ‘Indo’s’. Bloems ouders voeren in december 1950 de Rotterdamse haven binnen en zagen tot hun verbazing dat witte werknemers het zware werk deden. ‘Blanke koelies’, zoiets hadden ze nog nooit gezien.
Al snel bleek dat hier geen plaats was voor hun verhaal. De Tweede Wereldoorlog was net afgelopen en Nederland was druk met de wederopbouw. Los daarvan was het geen tijd waarin lastige zaken openlijk werden besproken. De moord op ruim honderdduizend joodse Nederlanders was nauwelijks een onderwerp, laat staan dat wat in een verre, verloren gegane kolonie was gebeurd.
Dit was de basis van het grote Indische verdriet: de Indische Nederlanders hadden in de kolonie hun best gedaan zo Nederlands mogelijk te worden, maar in Nederland bleek nauwelijks iemand van hun bestaan te weten. In 1983 zou Bloems vader in een interview vertellen hoe hij begin jaren vijftig voortdurend pijnlijke vragen kreeg over waar hij vandaan kwam en wat hij in Nederland kwam doen. ‘Je bent niet Nederlands, je bent Chinees’, kreeg hij te horen. Indische Nederlanders voelden zich vaak als oud vuil op straat gezet.”
– Greta Riemersma “Het trapjesdenken leeft voort”, een interview met Marion Bloem, in De Groene Amsterdammer.